O tym, że okrucieństwo świata najlepiej jest pokazywać oczyma najmłodszych, wiedział chociażby Andriej Tarkowski, kręcąc w latach 60. "Dziecko wojny". Nic tak nie wzrusza i szokuje jednocześnie jak śmierć zderzona z niewinnością.
Na "Kolorowych wzgórzach" można znaleźć i jedną, i drugą. Kilkuletni chłopcy grają w futbol nowiutką piłką. Są radosne okrzyki i celne podania, a w powietrzu unosi się duch rywalizacji. W pewnym momencie piłka wpada jednak na pole minowe. O tym, jak wyglądają skutki spotkania z umieszczonymi w ziemi ładunkami wybuchowymi, dowiaduje się pewna pechowa świnka. Obrazy eksplodującej wieprzowiny mają niewiele wspólnego z wcześniejszym "joga bonito". Stanowią za to dosadny symbol rzeczywistości, w jakiej przyszło żyć bohaterom. Starzy stali się mięsem armatnim dla kolumbijskiej partyzantki i wojskowej junty. Młodzi muszą się temu przyglądać.
Póki co rewolucja nie interesuje małoletnich bohaterów. Świat skrywa dostatecznie dużo tajemnic, a piłka nożna dostarcza satysfakcji i adrenaliny. Być może już niedługo zamienią się w bandę Chrystusów z karabinami na ramionach, którzy – zamiast mierzyć do bramki – będą celować we wrogów. Ten bezczas, stan zawieszenia między "teraz" a "jutro" reżyser Carlos César Arbeláez próbuje oddać, panoramując lasy oraz góry otaczające wioskę, w której mieszkają chłopcy. Wojny i konflikty przeminą, a natura będzie trwać w nieskończoność. Jak wiadomo, poetycka aura sprzyja upraszczaniu wszelkiej maści problemów.
Film Arbeláeza wznosi się ponad przeciętność nie dzięki morałom, lecz czułemu i szczeremu portretowi chłopięcej przyjaźni. Wśród młodych piłkarzy nie mogło zabraknąć zarówno wyszydzanego z powodu koloru skóry okularnika, jak i dzieciaka mającego kłopoty w domu. Obaj cierpią i niewiele rozumieją z rozgrywającej się dookoła nich zawieruchy. Dzieciństwo Manuela i Juliana skraca się proporcjonalnie do kurczącej się liczby miejsc, w których mogą się bawić.
Zdaję sobie sprawę, że więcej osób wdycha u nas "kolumbijski pył", niż ogląda kolumbijskie filmy. Myślę jednak, że śmiałkowie, którzy pofatygują się na dzieło Arbeláeza, nie będą żałować. "Kolorowe wzgórza" porastają zarówno śmiech, jak i łzy, czyli towary pożądane od zawsze w mrokach sali kinowej.
Na "Kolorowych wzgórzach" można znaleźć i jedną, i drugą. Kilkuletni chłopcy grają w futbol nowiutką piłką. Są radosne okrzyki i celne podania, a w powietrzu unosi się duch rywalizacji. W pewnym momencie piłka wpada jednak na pole minowe. O tym, jak wyglądają skutki spotkania z umieszczonymi w ziemi ładunkami wybuchowymi, dowiaduje się pewna pechowa świnka. Obrazy eksplodującej wieprzowiny mają niewiele wspólnego z wcześniejszym "joga bonito". Stanowią za to dosadny symbol rzeczywistości, w jakiej przyszło żyć bohaterom. Starzy stali się mięsem armatnim dla kolumbijskiej partyzantki i wojskowej junty. Młodzi muszą się temu przyglądać.
Póki co rewolucja nie interesuje małoletnich bohaterów. Świat skrywa dostatecznie dużo tajemnic, a piłka nożna dostarcza satysfakcji i adrenaliny. Być może już niedługo zamienią się w bandę Chrystusów z karabinami na ramionach, którzy – zamiast mierzyć do bramki – będą celować we wrogów. Ten bezczas, stan zawieszenia między "teraz" a "jutro" reżyser Carlos César Arbeláez próbuje oddać, panoramując lasy oraz góry otaczające wioskę, w której mieszkają chłopcy. Wojny i konflikty przeminą, a natura będzie trwać w nieskończoność. Jak wiadomo, poetycka aura sprzyja upraszczaniu wszelkiej maści problemów.
Film Arbeláeza wznosi się ponad przeciętność nie dzięki morałom, lecz czułemu i szczeremu portretowi chłopięcej przyjaźni. Wśród młodych piłkarzy nie mogło zabraknąć zarówno wyszydzanego z powodu koloru skóry okularnika, jak i dzieciaka mającego kłopoty w domu. Obaj cierpią i niewiele rozumieją z rozgrywającej się dookoła nich zawieruchy. Dzieciństwo Manuela i Juliana skraca się proporcjonalnie do kurczącej się liczby miejsc, w których mogą się bawić.
Zdaję sobie sprawę, że więcej osób wdycha u nas "kolumbijski pył", niż ogląda kolumbijskie filmy. Myślę jednak, że śmiałkowie, którzy pofatygują się na dzieło Arbeláeza, nie będą żałować. "Kolorowe wzgórza" porastają zarówno śmiech, jak i łzy, czyli towary pożądane od zawsze w mrokach sali kinowej.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
